Η παράνοια στο χώρο της Παιδείας

καθώς η παιδεία αποτελεί τον  θεμέλιο λίθο για το status του λαού στον κόσμο ,εάν είναι λαός τη προόδου και όχι – της καθυστέρησης. Είναι αναμφισβήτητο,ιστορικώς  και επιστημονικώς τεκμηριωμένο ότι είναι καθοριστικό πως θα διαπεδαγωγηθεί ένα παιδί κυρίως όσον αφορά την κριτική ικανότητα,δηλαδή  τι ποιότητα παιδείας θα λάβει στην παιδική ηλικία.

Ο Αριστοτέλης όταν εδίδασκε  τον Μέγα Αλέξανδρο έθεσε ως κεντρικό στόχο ,την ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας .Στην αρχή διδασκαλίας του Αλεξάνδρου όταν ο  Αριστοτέλης ανέλαβε να τον μυήσει στις τέχνες και να διδάξει τα μαθήματα της εποχής  ,ο Φίλιππος ρώτησε αυτόν τον Μεγάλο Δάσκαλο, τι κάνεις τώρα στον Αλεξάνδρο τι μαθήματα του διδάσκεις? Ο Αριστοτέλης απάντησε,δεν κάνουμε τίποτα , απλά του μαθαίνω να σκέφτεται.

Είναι αδιανότητο το επίπεδο στο οποίο εκινούντο τότε οι προγονοί μας και τώρα το επίπεδο της παιδείας  αυτό να έχει υποβαθμιστεί τόσο πολύ.Πρέπει να αναλύσουμε τον όρο Δημόσια και Δωρέαν Παιδεία. Πρέπει να ξεχωρίσουμε τι είναι Δημόσιο Εκπαιδευτικό ‘Ιδρυμα και τι Κρατικό η ”κρατικιστικό ίδρυμα” . Δημόσιο Εκπαιδευτικό  ‘Ιδρυμα είναι το ίδρυμα το οποίο δεν ανήκει σε Ιδιώτη,και ανήκει στην τοπική κοινωνία ,τους γονείς ,τους μαθητές ,τους συλλόγους που διαμορφώνουν την ποιότητα λειτουργίας του Ιδρύματος.

Για να υπάρξει Δημόσια Παιδεία  πρέπει  να υπάρχουν συγκεκριμμένοι στρατηγικοί λόγοι  και κυρίως πρέπει να υπάρξει ένα πολύ πλούσιο κράτος και εάν θέλετε ένα κράτος που να μπορεί να αναπτύξει τις Υποδομές για ένα τέτοιο στόχο.’Οσον αφορά την Ιδιωτική Εκπαίδευση,   στη χώρα μας δεν έχει καμία σχέση το ιδιοκτησιακό καθεστώς του ιδρύματος από τη στιγμή που η λειτουργία του θα καθορίζεται από το Υπουργείο Παιδείας,το οποίο προσωπική μου άποψη είναι να καταργηθεί εντελώς.Γιατί με τη δομή και τη μορφή που έχει σήμερα το εν λόγω υπουργείο είναι ένας παράγων   εμβάθυνσης της Κρίσης.

Αυτό που ονομάστηκε Δωρεάν παιδεία είναι κάτι  παραπάνω από φενάκη  δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και αυτό που ονομάζεται Δημόσια Παιδεία είναι κάτι ανύπαρκτο γιατί  δεν μιλάμε για Δημόσια Παιδεία, μιλάμε για Κρατική Παιδεία που φαιουδοποίησε τα ιδρύματα,με αποτέλεσμα όλα αυτά τα αδιέξοδα να είναι νομοτελειακά. Δεν εχει καμία απολύτως σχέση η κεντρική διοίκηση και ένα υδροκέφαλο υπουργείο παιδείας ,η γραφειοκρατία και οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το θέμα της εκπαίδευσης, ωστόσο διαμορφώνουν όμως προγράμματα για την εκπαίδευση. Στον τόπο μας δημόσιο σχολείο με την πραγματική έννοια δεν υπάρχει,υπάρχει ένα φέουδο.

Στη χώρα μας, σύμφωνα  με το  υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, ένα παιδί  είναι υποχρεωμένο να παρακολουθεί το πρωί την βασική υποχρεωτική διδασκαλία στο βασικό σχολείο ενώ το απόγευμα αναγκάζεται  να ακολουθήσει ένα άλλο σύστημα παιδείας,την  ενισχυτική διδασκαλία,(φροντιστήρια,ιδιαίτερα στο σπίτι κλπ) προκειμένου να συμπληρώσει και να ενισχύσει τις γνώσεις του. Είναι παράλογο σε μια πολιτισμένη χώρα να υπάρχουν στην διάρκεια της ημέρας  κατ΄ουσίαν δυο συστήματα εκπαίδευσης ,τα οποία πρέπει να ακολουθήσει το παιδί.

Το κράτος έχει απόλυτη υποχρέωση να προστατέψει την ακεραιότητα του Παιδιού. Ο νόμος λέει ότι από τη στιγμή που έκανες παιδί πρέπει να το αναθρέψεις και να το μορφώσεις.Το ιδανικό είναι ο γονέας να μορφώσει το παιδί του σε συνεχή διάλογο πάντα με τους ειδικούς.Τι λέει στο γονιό το κράτος; Θα μορφώσεις το παιδί σου με τον τρόπο που θέλω Εγώ. Από κει ξεκινάει η κρίση στην παιδεία καθώς κάθε γονιός είναι υποχρεωμένος να ταλαιπωρεί το παιδί του σε ένα σύστημα το οποίο πρέπει να αλλάξει.

Το ζήτημα είναι ότι στη σημερινή εποχή  όταν έχεις ιδιωτικό ίδρυμα έτσι και πληρώνεις και  παίρνεις  παιδεία  ίδια η χειρότερη με τα υποτίθεμενα κρατικά και δωρεάν εκπαιδευτικά ιδρύματα ,τα οποία κάθε άλλο παρά δωρεάν είναι.  Οι οικογένειες πλήτονται από όλη αυτή την πλάνη και την ανυπαρξία οποιασδήποτε στόχευσης.Την παιδεία την πληρώνεις μέσω των φόρων  ,δεν υφίσταται καν δωρεάν παιδεία  και δεν μπορεί να υφίσταται δωρεάν παιδεία σε ένα καταχρεωμένο κράτος.

Το ζήτημα που τίθεται είναι όχι τι πρέπει να κάνει τώρα η ελληνική κυβέρνηση για τη ‘’Δημόσια Παιδεία’’, αλλά τι έπρεπε να έχει κάνει για αυτήν την τελευταία ιστορική περίοδο (από την μεταπολίτευση και έπειτα). Η κατεστημένη νοοτροπία των κλειστών πανεπιστημίων είναι αποτέλεσμα της υποβάθμισης που διέπει τη  Δημόσια Παιδεία. Ασφαλώς υπάρχει και η άλλη πλευρά. Εκείνη που αγωνίζεται,διεκδικεί και φιλοδοξεί για καλύτερη απόδοση στην προσφερόμενη γνώση,για να υπάρξουν θεμέλια στην Παιδεία που σήμερα είναι αδύναμα και χρειάζονται ενίσχυση. Πανεπιστημιακά ιδρύματα που δυσλειτουργούν, είναι αδικία για όσους αγωνίζονται να υπηρετήσουν αυτό που διδάσκουν και αδικία για όσους   μπορούν και δεν τους αφήνουν.

Ως επιστήμονας εκφράζω τη γνώμη πως πρέπει κάποτε να γίνει επιτέλους ριζική μεταρρύθμιση της φιλοσοφίας της πρακτικής και κυρίως της στόχευσης που πρέπει να λάβει στο μέλλον η Παιδεία από την προσφερόμενη δημόσια εκπαίδευση. Να οριστεί ένας στόχος που να έχει δύο επίπεδα: Πρώτον  τη δημιουργία  σωστού πολίτη με ανοιχτούς νοητικούς ορίζοντες και κριτική ικανότητα και δεύτερον την καλλιέργεια και αξιοποίηση του κατάλληλου εκπαιδευτικού δυναμικού.

Στο εξωτερικό ο γονέας έχει την δυνατότητα,να επιλέξει ανάμεσα σε σχολεία εξαιρετικής ποιότητας και ειδικά για τα πιο ευφυή παιδιά. Υπάρχει συνεργασία εκπαιδευτικού και γονιού.Γενικά η στόχευση είναι αυτή του Συστήματος του Αριστοτέλη,η ανάπτυξη της ικανότητας του σκέπτεσθαι. Το σχολείο δεν είναι δυνατόν να ‘’φυτεύει’’ άχρηστες γνώσεις αλλά να μπορεί να διαπλάθει την νόηση του παιδιού  κατά τρόπο ώστε να εμβαθύνει στην ουσία του Κοινωνικού Γίγνεσθαι.Να μπορεί στον τομέα που θα επιλέξει να αξιοποιεί όλες του τις ικανότητες για να υπάρχει ταχεία πρόοδος και εξέλιξη στην κοινωνία.

Η κατάσταση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι πολύ χειρότερη με πολύ πιο βαθέων επιπτώσεων ανεπάρκειες και αυτό οδηγεί στο να βγαίνουν από αυτές τις βαθμίδες της εκπαίδευσης παιδιά χωρίς κριτική ικανότητα χωρίς καμία ουσιαστική γνώση με αποτέλεσμα ως πολίτες να είναι σε σύγχιση και να οδηγούνται σε αδιέξοδα . Η συγκεκριμμένη ανωμαλία οδηγεί σε  πολυεπίπεδη σύγχιση ώστε η χώρα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα ,η κατεξοχήν  Ιστορικά Χώρα της Παιδείας ,να είναι σε αυτή την απαράδεκτη και αδικαιολόγητη κατάσταση .

Οι πολίτες είναι τα θύματα. Η σκέψη  μας είναι σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν παιδιά,μαθητές και  φοιτητές.Πρέπει να δουν το πρόβλημα ως έχει,στη ρίζα  του και να καταλάβουν ότι το μόνο που δεν έγινε στα ιδρύματα είναι να δώσουν παιδεία στα παιδιά τους.’Οτι στην ουσία κατασπαταλήθηκαν  χιλιάδες διδακτικές ώρες  και χρήματα χωρίς  αποτέλεσμα με το απαράδεκτο φαινόμενο των φροντιστηρίων και της παραπαιδείας που από μόνο του υποδηλώνει την σχιζοφρένεια του εκπαιδευτικού συστήματος . Οι πολίτες πρέπει να απαιτήσουν ριζική μεταρύθμιση του συστήματος με  συγκεκριμμένους στόχους. Να φύγουν οι ιδεοληψίες από την παιδεία,ο κομματισμός από τα πανεπιστήμια και να  αλλάξει ριζικά και άρδην όλη η φιλοσοφία του συστήματος. Ο κόσμος βρίσκεται  σε απόγνωση. Από τα δέκα ιδρύματα πρέπει να κλείσουν τα εννέα και να αντικατασταθούν από υγιή ιδρύματα. Η Εκπαίδευση είναι ΕΠΕΝΔΥΣΗ.

Υπάρχει συνολική παραπλάνηση. Για αυτό ακριβώς  όλα τα φαινόμετα αυτά της κρίσης  και της φθοράς θα ερχόντουσαν αργά η γρήγορα.Πρέπει οι πραγματικοί Ελληνες να ορθώσουν ανάστημα και να ζητήσουν ριζική και απόλυτη  μεταρρύθμιση σε όλους τομείς. Οι φοιτητές πρέπει να συνειδητοποιήσουν το λανθασμένο τρόπο σκέψης  για την παιδεία,ότι ο κομματισμός στα πανεπιστήμια μέσα ήταν καταστροφικός από κάθε άποψη και ότι θα πρέπει ο καθένας από τους φοιτητές να σκεφτεί  ποιά  στόχευση έχει η Παιδεία στην κοινωνία. Το πανεπιστήμιο είναι Άσυλο  Γνώσης  και όχι στέγη μιας κλαδικής ενός κόμματος.Αυτό πρέπει να αλλάξει άρδην ,ακολουθώντας την εξυγίανση της όλης φιλοσοφίας  του εκπαιδευτικού συστήματος.

Οι προοπτικές όπως παρουσιάζονται τώρα  είναι επιφανειακές. Το πτυχίο  δεν είναι ο σκοπός της Παιδείας. Ο Σκοπός της Παιδείας είναι κυρίως το επίπεδο του Πολίτη και στην πολιτική σκέψη και την κοινωνική αλλά και στην ατομική και την επαγγελματική. Σε τελευταία ανάλυση όλη αυτή η ανεπάρκεια ωθεί και  στο γεγονός  και η επαγγελματική αποκατάσταση να μην είναι σωστή και όσοι έχουν πτυχία να φεύγουν  στο εξωτερικό. Οι κατεστημένες αντιλήψεις μέσα στα πανεπιστήμια και στην Παιδεία γενικότερα διεύρωσαν το σύστημα. Δημιούργησαν μια συγκεκριμμένη στατικότητα σε κάτι που εξ ορισμού έχει δυναμική υπόσταση με αποτέλεσμα να μην καλλιεργείται ειδικά στην πρωτοβάθμια και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η κριτική ικανότητα και να υπάρχει μια επιφανειακή πτυχιοθηρία με εξίσου επιφανειακές στοχεύσεις . Οι προσωπικές στοχεύσεις δεν έχουν την ευρύτητα και τη σφαιρικότητα μέσω της παιδείας και της ανάπτυξης της διανόησης που είναι σύμφητες με την ίδια τη λέξη Παιδεία . Πρέπει φοιτητές και γονείς να συνηδειτοποιήσουν την πλάνη της κατεστημένης ιδεοληψίας  και να κοιτάξουν πως θα απαιτήσουν πρωτίστως ριζική μεταρρύθμιση σε όλο το σύστημα και τι ακριβώς θέλουμε από την εκπαιδευτική διαδικασία για την κοινωνία μας.

Στη σημερινή εποχή και στις επόμενες ιστορικές περιόδους του μέλλοντος λόγω των ειδικών απαιτήσεων για διανοητική διάπλαση του παιδιού και τελική διαμόρφωση του πολίτη θα πρέπει να καταργηθούν οι  τρεις βαθμίδες της παιδείας . Προτείνω πανεπιστημιοποίηση της όλης Παιδείας. Ο Εκπαιδευτικός θα πρέπει να αντιμετωπίζει το παιδί ως υποψήφιο,ακαδημαικό πολίτη υψηλής κλάσης στο μέλλον .

Το μήνυμα του Μέλλοντος δεν πρέπει να είναι απαισιόδοξο  για έναν λαό όπως είναι οι Έλληνες που έχουν μεγαλουργήσει στην Ιστορία. Εάν καταλάβουμε ποιοι Είμαστε  και Βρούμε την Πολιτιστική μας Ταυτότητα  το Μέλλον θα είναι λαμπρό για όλους τους ‘Ελληνες .Απο τη στιγμή που το σύστημα θα λειτουργήσει με την Κοσμοθέαση το μέλλον θα είναι Εξαιρετικά Λαμπρό για ‘Ολους Μας.